Ay Tozu

Hayal kurabilen, hayal dünyası geniş çocuklar yetiştirmeye çalışıyoruz hepimiz. Dört yaşındaki oğlumuzun uçuk kaçık hayal dünyasını dinlerken mutlu oluyoruz. Ben oğlumun gelişimine bu anlamda pek müdahale edemiyorum, kendi gibi olsun diye onu kendine bırakıyorum. Başka türlüsü elimde değil. Ama içimde bir yerde yanlış yaptığımı söyleyen bir taraf da yok değil.

Çünkü.. Ben gerçekten kronik bir hayalperestim. Ama kendimi ararken bulduğum en önemli gerçeklerden biri hayallerimin hiç biri gerçekleştirilebilir değil, hepsi fantastik. O yüzden de sadece kafamın içinde yaşıyorlar. Ve gerçek hayatta.. Yaşıyorum işte. Tutkuyla inandığım hiçbir şey yok. Ama hiçbir şey. Şiddetle yapmak istediğim herhangi bir şey yok. Hayran olduğum, benzemek istediğim kimse yok. Ait olduğum bir yer yok. Özendiğim bir hayat yok. Hayatımı harcamak istediğim bir ideal yok. Bunların hepsi insan için büyük bir lüks.

Hayat, hani hep boşa harcanmaması gereken dedikleri şey, ben dolduramıyorum. Çünkü doldurabileceğim bir hayalim yok. Yaptığım şeyler sürekli esip geçenlerden denk gelenler. Yapacağım şeyler de öyle olacak kuvvetle muhtemel.

Ve oğlumun da benim gibi olmasından korkmuyorum değil. Bu yönde ciddi işaretler veriyor bazen. İçinde bir yerlerde istediği şeyleri görebilecek, onlara tutkuyla bağlanabilecek bir Doruk bulur diye umuyorum, bekliyorum.

İşte bu yüzden..  Bu kitap şu an en sevdiğim çocuk kitaplarından biri. Biraz uzunca olduğu için Doruk sıkılır mı acaba diye düşünmüştüm ama sıkılmadı, belki benim okurken nasıl keyif aldığımı hissettiğinden belki de aynı keyfi aldığından. Kitabı okurken her defasında farklı şekilde ama mutlaka eklediğim bir cümle var: “Umarım senin de yolun tutkuyla yapacağın şeylerle hayatının bir noktasında kesişir.” Eklemek istediklerim de var. “Umarım böyle tutkuyla seveceğin dostların olur.” “Umarım böyle tutkuyla aşık olursun, olabilirsin.”

Küçük Prens’in yazarı Antoine de Saint-Exupery’nin hayatı. Gerçek olamayacak kadar güzel.. Ama gerçekleştirilebilecek kadar da gerçek.