Son 10 gün nasıl geçti bilmiyorum. Zordu ve sürekli level atladık daha da zorlaştı. Kuzumun ameliyatında hissettiklerimi yazmıştım. Ertesi gün hastaneden çıktık. Benim sargılara alışmam 3 gün sürdü. 10 ay Doruk'a hiç ilaç vermediğim, sütümden geçmesin diye parasetamol bile içmediğim halde her gün kaşık kaşık ilaç verdim. Kaç şişe bitirdik hesaplamayı bile bıraktım.
Sargılara alıştım, üst sargıların çıkarılacağı gün geldi. Meğerse sargılı hali çok rahatmış. Görmeyince için daha az acırmış. Bebeğimin nasıl acıdığını görünce paramparça oldum. Bakamadım bir süre. Ama çok kısa bir süre. Annesin işte. Bakımını yapacaksın, nazlayacaksın. Çok bir şey olduğu halde yok bir şey diyeceksin. Eh buna da alıştım. Bebek ya çabuk iyileşiyor aslında. Ne kadar kötü de olsa ilk halinden iyi olduğunu görünce tamam diyorsun, hepsi geçiyor işte.
Dün asıl sargı çıkarıldı. Çok korkuyordum. Doktorumuz daha önceden bizi uyarmıştı görüntü çok kötü olacak ama zamanla düzelecek diye. Dün sargıları çıkarmadan önce tekrar uyardı 'Dehşete kapılmayın'. Kapıldım. Gözlerim doldu, konuşamadım. Ama buna alışmam çok daha kısa sürdü. Çünkü kendimi çok daha kötüsüne hazırlamışım meğerse. Şimdi her şey normal gibi. 'Gibi' tabi. Normale dönmesi uzun zaman alacak. İnsan her şeye alışıyor. O yüzden bu bana normal geliyor.
Hepsi geçecek, bir gün hepsini unutacağım. Unutamayacağım iki şey var sadece. Birincisi her level atlamada Doruk'un ağlaması ve dozunu her seferinde artırması. Nasıl canı yandı kim bilir. İkincisi de duyarlı komşularım. Sondanın takılı olduğu 8 gün boyunca altını tek başıma değiştiremedim. Gökhan olmadığı zaman mutlaka biri yardımıma koştu. Bu yazıyı okurlar mı bilemiyorum ama hepsine tekrar teşekkür ediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder